De operatie van de tumor (of verdacht plekje) wat aan mijn longvlies zat, heeft inmiddels plaatsgevonden. En ben ik op dit moment 5 dagen thuis na ontslag uit het ziekenhuis. Ook deze operatie is volgens de dokters geslaagd en dat is natuurlijk ontzettend fijn want dat is toch het enige wat je horen wilt! Maar is hij me qua pijn en het missen van energie toch wel aardig tegengevallen. Er is naar wat ik heb begrepen, uiteindelijk ook een stukje van mijn rib weggenomen omdat daar de verkalking zat dus dat zal het beurse gevoel wel verklaren wat ik heb en bleek ook bij het ontslag uit het ziekenhuis dat ik nog steeds een kleine klaplong had maar dat zou uit zichzelf én met de nodige rust, verder moeten genezen.
We weten nu nog niet voor de honderd procent zeker dat het "verdachte plekje" wat tijdens de operatie weggehaald is ook echt een mesenchymaalchondrosarcoom is want die uitslag laat logischerwijs nog even op zich wachten. We hopen daar deze week meer duidelijkheid over te krijgen.
Het blijft een ontzettend eng idee dat de kanker door mijn lichaam is gaan dwalen als het inderdaad een uitzaaiing van de mesenchymaal is. Want is het ook écht bij dat ene plekje gebleven, zit het ondertussen echt niet ergens anders? Dit soort gedachtes zijn gek makend.
Maar ik denk wel dat dit herkenbaar is voor mensen die met regelmaat op een uitslag wachten van een (thorax) foto, of nadat ze een MRI, of (bot) scan hebben laten maken. Bij mij zit er meestal tussen het maken van de MRI en de uitslag, een week of twee, omdat de dokters nou eenmaal maar op twee vaste dagen van de week overleg hebben. En dan denk je; de foto/scan is toen gemaakt, we zijn nu weer twee weken verder wat is er in die onderliggende tijd in dat lichaam van mij gebeurt? En ik weet dat je juist moet proberen om zo niet te denken maar ja dat is makkelijker gezegd dan gedaan.....
Soms krijg ik de vraag of dat ik niet gek wordt van al die afspraken en controles in het ziekenhuis maar ik zeg dan altijd dat het echt wel heel vermoeiend en weet ik het allemaal niet is maar dat het nog véél vervelender zou zijn als ik niet zo scherp in de gaten gehouden zou worden dat is pas eng! nu zitten we er tenminste dicht op mocht het weer foute boel zijn. En gelukkig heb ik een team van fijne dokters waar ik alle vertrouwen in heb.
Hopelijk horen we deze week vanuit het ziekenhuis meer over de uitslag van de operatie maar is voor nu het enige wat ik kan doen proberen zoveel mogelijk op te knappen en aan te sterken om over een paar weken op vakantie te kunnen gaan, om lekker te gaan genieten van de Oostenrijkse alpen. Misschien niet op een manier waarop we hoopten toen we deze vakantie boekte maar gelukkig kúnnen we op vakantie en zijn er daar zat kabelbanen en stoeltjesliften die mij boven op de bergen kunnen brengen en is de schoonheid van het uitzicht/de natuur genoeg om stiekem weer eventjes "gewoon" te genieten!
