maandag 30 juni 2014

Vechten

Vaak zeggen mensen tegen mij dat ik vooral door moet blijven vechten, dat opgeven geen optie is.
Ik vraag me dan vaak af; vechten tegen wat, wat word bedoelt met vechten? Toen ik aan de chemo was toen heb ik gevochten voor wat ik waard was dat klopt maar dat was vooral omdat de chemo mij zo ontzettend ziek maakte dat er bijna niks meer te vechten viel. Maar nu, hoe moet ik nu vechten tegen iets waarvoor de knapste dokters van de wereld niet eens een medicijn hebben?

Begrijp me goed ik ben nog lang niet van plan om me er bij neer te leggen maar ik denk wel dat het belangrijk is dat mensen weten dat niet elke ziekte te overwinnen is en al zeker de kanker niet, hoe hard je soms ook vecht. En natuurlijk is opgeven in eerste instantie geen optie maar soms is juist opgeven de enige optie die overblijft en is dat dan verliezen? Zelf denk ik van niet, ik denk dat je juist op je krachtigst bent als het moment daar is en dat je geen andere uitweg meer ziet dan opgeven. We praten dan eigenlijk niet meer over opgeven maar over overgeven en juist dat is iets wat erg veel moeite kost.
Ik denk dat daar ook het verschil ligt van krachtig en moedig zijn.
Krachtig zijn is iets wat je doet vanuit een drive, bijvoorbeeld een drive van overleven, vechten tegen iets waar je zo tegenop ziet en het liefste niet aan toe wilt geven, Terwijl moedig zijn vooral een zaak van overgeven en accepteren is. En is dat niet juist het gene waar het allemaal om draait? Zeker als je (dood)ziek bent.......


woensdag 25 juni 2014

Opknappen en dan?

Inmiddels alweer even geleden dat ik wat van me heb laten horen maar ik kon me er simpelweg gewoon niet toe aan zetten. Ik had eerlijk gezegd gewoon genoeg aan mezelf want thuis zijn is héél erg fijn maar toch ook best pittig.
Inmiddels gaat het lichamelijk alweer een stuk beter, ik merk dat veel mensen deze operatie vergelijken met mijn vorige operatie en dat doe ik zelf ook hoor, en op papier is dat misschien ook wel zo maar eigenlijk is dat niet helemaal eerlijk, toen kwam ik net uit een periode van zware chemokuren en was daardoor lichamelijk gewoon al een stuk minder sterk als dat ik nu ben. Maar daardoor lijkt het misschien nu net alsof alles me nu heel erg gemakkelijk afgaat maar ook nu loop ik toch ook echt wel tegen een aantal beperkingen op. Rustig opbouwen is daarom ook het advies na zo'n flinke operatie en ik was van plan om me daar dan ook maar aan te houden!

Afgelopen donderdag hadden we een afspraak in het ziekenhuis met één van de chirurgen die mij geopereerd heeft. De chirurg was tevreden over mijn herstel en dat is fijn maar vertelde me ook dat ik toch ook dit keer weer géén nabehandeling krijg in de zin van bestralingen, dit omdat de dokters niet denken dat de tumor daar (net zoals bij de chemokuren die ik de vorige keer gekregen heb) op zal reageren en omdat de bestralingen meer kapot gaan maken dan (nu) nodig is. Voor ons is dat een enorme domper/tegenvaller omdat er nu echt alleen een operatie overblijft mochten zich er nieuwe tumoren/uitzaaiingen ontwikkelen. En natuurlijk betekent géén chemo dat ik niet weer kaal zal worden, maar ja haar groeit uiteindelijk weer terug. En dat ik géén (na)bestralingen krijg betekent dat ik bijv.. géén extra pijn zal krijgen maar dat die beiden middelen niet mijn kanker kunnen killen of in ieder geval stopzetten betekent ook dat er dus echt géén behandelingen zijn voor deze vorm van kanker die ik heb (bot/wekendelen kanker,mesenchymaal chondrosarcoom) en dat maakt mij toch enigszins moedeloos.

Vrijdag heeft het team van dokters mijn situatie besproken en wist de chirurg mij door de telefoon te vertellen dat het plekje op mijn long wat ze op de pet-scan hadden gezien inderdaad een tumor van 1cm is en dat het niet op mijn long zit maar op mijn longvlies, het is een rare plek voor een uitzaaiing maar het is er toch echt één, de tumor was ook actief te zien op de pet-scan, het vertoont dezelfde symptomen als de andere tumoren die ze eerder bij mij verwijderd hebben, de dokters maken zich er daarom dus ook zorgen over en willen dat de tumor operatief verwijdert word. De chirurg dacht wel dat het te opereren is maar een thorax-chirurg kan dat nog beter beoordelen, hij was vrijdag al druk bezig geweest om die thorax-chirurg te pakken te krijgen maar dat was nog niet gelukt, hij zou daar deze week weer mee aan de slag gaan. en zou mij terug bellen zodra hij hem gesproken heeft. Maar ondertussen moest ik eerst maar eens zoveel mogelijk van deze operatie op zien te knappen en dat is nog best een hele opgave aangezien je weet dat je aan het opknappen bent voor weer een nieuwe operatie en daarna dus weer overnieuw kunt beginnen, en dan......?


dinsdag 10 juni 2014

Ziekenhuis opname

Vandaag is het alweer 5 dagen geleden dat ik geopereerd ben. De operatie is volgens de chirurgen goed gegaan al is er wel meer weggehaald dan in eerste instantie werd gedacht. Zo zat één van de tumoren verweven en vergroeid aan m'n linker eierstok en die is dus samen met de tumor volledig verwijderd. De andere tumor zat aan m'n urineleider en het bovenste vet van mijn endeldarm gegroeid en die urineleider hebben ze dus tijdens de operatie een stukje moeten vervangen met een dubbele J (ja je leert nog eens wat in een ziekenhuis) dat is een soort van verbinding zodat m'n blaas gewoon blijft werken. Over 6 weken wordt dat weer verwijdert en moet alles weer gaan werken zoals het hoort. De derde tumor was nergens te bekennen en de dokters hebben mij (en Aad) verteld en verzekerd dat ze echt heel erg goed hebben gezocht. Dus dat was dus een zwarte vlek op de scan! het waren er dus géén 3 in hetzelfde gebied.  

Ik moet bekennen dat ik zo'n twee dagen niet heb geweten hoe dat ik de dagen door komen moest. Vooral afgelopen zondag was een ramp, ik heb me zelden zo slecht en ziek gevoeld. Ik dacht echt dit komt nóóit meer goed maar zoals de lieve zusters al zeiden; er komt een dag dat je je beter zal voelen. Ik weet nog dat ik dacht: die is gek, dit komt never nooit meer goed!! Wat was ik bang. Maar tada! Ze had gelijk, ik ben inmiddels weer een beetje mens. Ik heb nog wel veel pijn en ik ben erg moe maar ik heb zelfs al een stukje gelopen met krukken. Nou ja lopen, het lijkt weer nergens op. Vanmiddag heeft Aad me met rolstoel en al mee naar buiten gereden en dat was me heerlijk!! 

Er is toch ook weer wat aan (zenuw) schade (bij) gekomen aan m'n linkerbeen/voet na de operatie maar met een beetje training en oefenen moet ik wel weer een heel eind kunnen komen.
Ontslag datum staat vooralsnog op a.s. Donderdag gepland! Maar m'n kalium en hb waren beiden vrij laag dus dat kan nog enig roet in het eten gaan gooien, hopen dat dat morgen beter is en anders hopen dat het met een bloedtransfusie en pillen weer snel wat beter gemaakt kan worden....!

donderdag 5 juni 2014

Vrijdag 6 juni - operatie dag

Morgen dus de operatie, het komt nu echt heel dichtbij!! en aan de ene kant denk ik van laat dan ook maar komen ook maar op een ander moment wil ik er het allerliefste hard voor weg rennen. Maar al ren ik nog zo hard morgen wordt het toch wel.

Het blijft een raar idee om straks weer zo beperkt in m'n vrijheid te zijn, autorijden zit er bijvoorbeeld sowieso de eerste 6 tot 8 weken niet in, niet dat ik daar ook maar enigszins toe in staat ben maar toch, het feit dat het alleen al niet mag irriteert me. uberhaupt iets ondernemen gaat wel weer een tijdje duren.
En ook de gedachtes met de angst voor wat er allemaal verkeerd zou kunnen gaan tijdens de operatie morgen komen steeds vaker in me op want laten we wel reëel blijven geen enkele operatie is zonder risico's.

De operatie staat gepland om 8:00 morgenochtend dus gelukkig zo kort mogelijk de tijd om te stressen (voor mij dan....) We moeten wel al om 7:00 aanwezig zijn dus dat wordt vroeg op pad naar het Lumc in Leiden!

En nu maar hopen en bidden dat alles goed mag gaan......