Honderden gedachtes razen weer eens door mijn hoofd en ik krijg er volgens mij niks van op een rijtje, het is ook eigenlijk allemaal best een beetje teveel om te kunnen bevatten denk ik weleens. Het ene moment hoor je dat je er sterk rekening mee moet gaan houden dat er niet meer geopereerd gaat worden en dat het waarschijnlijk een ander traject gaat worden. En daar probeer je je dan hoe moeilijk het ook is zo goed als mogelijk op in te stellen. Maar schijnbaar heb ik een stoere chirurg en oncoloog want ze belde vorige week vrijdag allebei laat in de middag met de verrassende mededeling dat de chirurg na uitvoerig overleg en tegen alle verwachtingen in de tumoren toch zo goed mogelijk operatief wil gaan proberen te gaan verwijderen. De operatie was de vorige keer al moeilijk en zal dit keer waarschijnlijk nog moeilijker worden en dan automatisch ook zwaarder en risicovoller maar daar gaat de chirurg het nog uitgebreid met ons over hebben. Ze verwachten van de operatie dat die verlengend werkt en dat verwachten ze van de chemo aanzienlijk minder. Maar ook de operatie garandeert echter nog niks. De chirurg en oncoloog zien alleen voor nu in de operatie de beste optie voor een wat langduriger resultaat. Volgende week de afspraak met de chirurg en dan horen we hoe het verder gaat, en wat de eventuele risico's er dit keer kunnen zijn.
Ergens denk ik dat elke dag (af)wachten er 1 teveel is want tja, wat kan er allemaal gebeuren in je lichaam op zo'n dag? maar aan de andere kant kan ik de wachttijd ook wel goed gebruiken om aan het idee te wennen om (al)wéér een operatie te moeten ondergaan. Want op de één of andere manier kan ik maar niet aan het idee wennen. Hopelijk verandert dat wel nadat we met de chirurg hebben gepraat. Ik hoop maar dat de risico's die bij de operatie komen kijken niet al te groot zijn, ik ben best wel wat gewend inmiddels, zullen we maar zeggen maar makkelijker wordt het er voor mij allemaal niet op natuurlijk. Zeker omdat het zo uitzichtloos lijkt en ook om elke keer weer stoer en sterk te moeten zijn dat is een zeer pittige opgave dat kan ik je wel vertellen.
"Slachtoffer van de zeldzaamheid" zo bestempelde een dokter laatst mijn situatie. En ja, persoonlijk vind ik dat ook wel een hele goede uitspraak van die dokter want eigenlijk zegt hij met die vier woorden precies wat er aan de hand is, niet meer en niet minder......
