Woorden slijten niet

Het lijkt en is nog maar zo kort geleden dat ik voor de laatste Keer de diagnose kanker kreeg. En als je je dan in denkt dat er die keer daarvoor net zoals nu ook maar een kleine vier maanden tussen zat dan begrijp je misschien wel een beetje dat ik het nu helemaal niet meer kan vatten het gaat allemaal zo snel! Eigenlijk zijn het vooral de woordjes moedeloos en verslagen wat er steeds weer in me op komt. Ik had mezelf gewoon zo graag wat meer tijd gegund om verder op te knappen en weer wat meer van het "gewone" leven te kunnen genieten ik deed zo m'n best maar helaas het mocht niet zo zijn.

En net als dat mensen niet meer weten wat ze nu nog tegen mij moeten zeggen is dat andersom eigenlijk precies net zo. Ik weet het ook echt niet meer, ik heb het gevoel dat ik alles ook al lang een keer of honderd gezegd heb wat er over mijn situatie te zeggen valt en hoe dat ik het allemaal beleef dus het geeft niet als je af en toe geen woorden meer hebt, de juiste woorden bestaan er in dit geval toch niet, tenminste ook ik kan ze nergens vinden. Het verdrietige en machteloze gevoel dat veranderd niet, dat blijft bij elke diagnose, alleen het wordt bij elke keer steeds een beetje heel veel meer en meer...