Dus de afgelopen dagen waren er vooral om aan het idee te wennen dat de operatie nu toch echt weer gaat gebeuren en om me zo goed mogelijk te kunnen voorbereiden op de operatie maar ja, in hoeverre kun je je daar nou echt op voorbereiden?
Het moeilijkste is ook wel dat ik er dit keer ook helemaal geen goed gevoel bij heb, want ik ga deze operatie toch wel wat anders in als bij de vorige keren. Toen dacht en hoopte ik tenslotte stiekem nog wel dat ik van de kanker af kon komen. Maar nu? Nee nu denk ik dat niet meer en hoe zit het dan met de hoop, heb ik nog hoop? Ja ongetwijfeld zit die hoop nog wel ergens verstopt in mij maar dan wel zo goed dat ik het al even niet meer vinden kan. Ik moet ook realistisch zijn dit is de vierde keer dat de kanker terug is in vier jaar tijd en dat betekent gewoon niet veel goeds. Zeker ook niet omdat er tussen de vorige operatie(s) en het ontdekken van de nieuwe tumoren maar drie maanden zat.
Dus tja, ook al gaat het hele proces op het moment van de operatie straks allemaal vanzelf, hoe ga je mentaal een operatie in als je weet dat er menselijkerwijs geen genezing meer mogelijk is?
