Het is een heel bijzonder gevoel om dan nu toch 'echt'
Begonnen te zijn met de therapie en er komt een hoop op je af dat is een zekerheid. Ten eerste al het feit dat je in een ander ziekenhuis bent als dat je al een aantal jaren gewend bent en dan ook nog eens in een ander land.
Als eerste kregen we een gesprek met een arts die ons ging uitleggen wat er te gebeuren stond, en ik zal 6 dagen per week ongeveer een kwartier per behandeling worden bestraald. ook moest ik weer een formulier onderteken en dit keer voor het feit dat ik via m'n rug bestraald ga worden dat schijnt voor hun nogal ongebruikelijk te zijn. Voor mij zelf maakt het niet zoveel uit, ik kan alleen de gang van zaken wat minder goed zien en aangezien ik graag altijd zie wat er gebeurd omdat het natuurlijk ook wel weer heel interessant is allemaal is dat wel een beetje jammer.
En toen op naar de bestralingsruimte, en wat een enorme ruimte is dat zeg! Ik moet tijdens de bestraling op een soort van mal van mijn eigen lichaam gaan liggen, welke ze eerder gemaakt hadden tijdens de ct-scan toen we de intake hadden. Dan wordt ik door middel van een robotarm naar het midden van de ruimte gebracht en in positie gelegd, dat komt uiteraard erg precies en dat is ook een van de redenen dat ik maar heel oppervlakkig mag ademen. En er werd wel twintig keer gezegd dat ik absoluut niet mag bewegen en dat doe ik dan ook maar niet ;)
Inmiddels heb ik 3 van de 21 bestralingen achter de rug, dus het begin is gemaakt! Gelukkig voel ik me tot nu toe nog best aardig waardoor we ook nog wat van de natuur kunnen genieten, want het is hier echt heel mooi en uiteraard ook wat cultuur kunnen snuiven!
Hieronder een kleine impressie:
 |
| 1. De kliniek |
 |
| 2. Bijna niet voor te stellen (of uit te leggen) wat een immens groot apparaat het is en dan is dit nog niet eens het hele apparaat! |
 |
| 3. Ik lig in nr 8. En dan moet je je voorstellen dat je daar 'hangt' en de muren om je heen draaien. Zie foto hieronder: |
 |
| Hirschhorn. |
 |
| Blik op Heidelberg. |
