Datum operatie bekend!

Als alles goed gaat word ik 10 December geopereerd! Nu er dus een datum bekent is is het toch best wel weer spannend allemaal! Het gaat allemaal ineens zo snel! In mijn hoofd ben ik nu al bezig of de operatie goed verlopen gaat en of dat alles goed weggehaald kan worden. Wat ik ook wel spannend vind is of er bijvoorbeeld niet nog meer zenuwschade in mijn been gaat ontstaan dat is toch wel een aardig risico maar wat ik vooral toch hoop is of het er verder allemaal een beetje rustig uit ziet van binnen want daar ben ik toch best zenuwachtig voor. Stel je toch eens voor dat er nog meer tumoren gevonden worden.....

Dus de afgelopen dagen waren er vooral om aan het idee te wennen dat de operatie nu toch echt weer gaat gebeuren en om me zo goed mogelijk te kunnen voorbereiden op de operatie maar ja, in hoeverre kun je je daar nou echt op voorbereiden? 

Het moeilijkste is ook wel dat ik er dit keer ook helemaal geen goed gevoel bij heb, want ik ga deze operatie toch wel wat anders in als bij de vorige keren. Toen dacht en hoopte ik tenslotte stiekem nog wel dat ik van de kanker af kon komen. Maar nu? Nee nu denk ik dat niet meer en hoe zit het dan met de hoop, heb ik nog hoop? Ja ongetwijfeld zit die hoop nog wel ergens verstopt in mij maar dan wel zo goed dat ik het al even niet meer vinden kan. Ik moet ook realistisch zijn dit is de vierde keer dat de kanker terug is in vier jaar tijd en dat betekent gewoon niet veel goeds. Zeker ook niet omdat er tussen de vorige operatie(s) en het ontdekken van de nieuwe tumoren maar drie maanden zat.

Dus tja, ook al gaat het hele proces op het moment van de operatie straks allemaal vanzelf, hoe ga je mentaal een operatie in als je weet dat er menselijkerwijs geen genezing meer mogelijk is?

Denken en nog een beetje meer denken.

Wat doe je in de tijd als je ziek bent en moet wachten op een behandeling en/of operatie? Ik ben in ieder geval héél veel aan het denken. En uiteindelijk merk ik dan dat ik zoveel denk dat ik op een gegeven moment niet eens meer echt weet waar ik nou eigenlijk allemaal aan denk. Maar ja, stoppen met denken lukt me uiteraard ook niet. 

Iets waar ik in ieder geval veel aan denk is aan het feit dat ik en mijn kanker nooit meer van elkaar af komen, we zullen met elkaar moeten dealen hoe rot en moeilijk dat ook is. Er is schijnbaar echt geen medicijn of behandeling tegen de vorm van kanker die ik heb "een Mesenchymaal chondrosarcoom". En zoals een dokter dus laatst al zei "je bent een slachtoffer van de zeldzaamheid". Nu zie ik mezelf niet graag als een slachtoffer maar als je naar de feiten kijkt ben ik het dan ook nog eens extra dubbel; als eerste al om het feit dat ik kanker heb gekregen en ten tweede heb ik ook nog eens een kankersoort waar dus geen behandeling voor te vinden is die een "echte" goede kans op genezing bied. En het zit elke op een erg moeilijke plek Hoe frustrerend is dat?

En uiteraard denk ik ook veel aan de aankomende operatie. Zenuwachtig voor de operatie ben ik niet echt, ik heb inmiddels de nodige ervaring, (dit wordt tenslotte operatie nr 5.....) ik ben er ondanks dat ik dankbaar ben dat er een operatie mogelijk is, voor mijn gevoel nog steeds niet echt helemaal klaar voor. Ik heb amper de vorige operatie's kunnen verwerken en nu moet ik me alweer klaar stomen voor zo'n grote operatie, nou begin d'r maar eens aan..... Wat ik wel weet is dat als er eenmaal een operatie datum bekend is, het hele proces meestal wel vanzelf gaat, als je je maar overgeeft aan het hele gebeuren.

En dat ga ik op het moment van dan ook vast wel weer doen alleen makkelijk gaat het niet worden, ook dat is een feit......

Aan het idee wennen

Honderden gedachtes razen weer eens door mijn hoofd en ik krijg er volgens mij niks van op een rijtje, het is ook eigenlijk allemaal best een beetje teveel om te kunnen bevatten denk ik weleens. Het ene moment hoor je dat je er sterk rekening mee moet gaan houden dat er niet meer geopereerd gaat worden en dat het waarschijnlijk een ander traject gaat worden. En daar probeer je je dan hoe moeilijk het ook is zo goed als mogelijk op in te stellen. Maar schijnbaar heb ik een stoere chirurg en oncoloog want ze belde vorige week vrijdag allebei laat in de middag met de verrassende mededeling dat de chirurg na uitvoerig overleg en tegen alle verwachtingen in de tumoren toch zo goed mogelijk operatief wil gaan proberen te gaan verwijderen. De operatie was de vorige keer al moeilijk en zal dit keer waarschijnlijk nog moeilijker worden en dan automatisch ook zwaarder en risicovoller maar daar gaat de chirurg het nog uitgebreid met ons over hebben. Ze verwachten van de operatie dat die verlengend werkt en dat verwachten ze van de chemo aanzienlijk minder. Maar ook de operatie garandeert echter nog niks. De chirurg en oncoloog zien alleen voor nu in de operatie de beste optie voor een wat langduriger resultaat. Volgende week de afspraak met de chirurg en dan horen we hoe het verder gaat, en wat de eventuele risico's er dit keer kunnen zijn.

Ergens denk ik dat elke dag (af)wachten er 1 teveel is want tja, wat kan er allemaal gebeuren in je lichaam op zo'n dag? maar aan de andere kant kan ik de wachttijd ook wel goed gebruiken om aan het idee te wennen om (al)wéér een operatie te moeten ondergaan. Want op de één of andere manier kan ik maar niet aan het idee wennen. Hopelijk verandert dat wel nadat we met de chirurg hebben gepraat. Ik hoop maar dat de risico's die bij de operatie komen kijken niet al te groot zijn, ik ben best wel wat gewend inmiddels, zullen we maar zeggen maar makkelijker wordt het er voor mij allemaal niet op natuurlijk. Zeker omdat het zo uitzichtloos lijkt en ook om elke keer weer stoer en sterk te moeten zijn dat is een zeer pittige opgave dat kan ik je wel vertellen.

"Slachtoffer van de zeldzaamheid" zo bestempelde een dokter laatst mijn situatie. En ja, persoonlijk vind ik dat ook wel een hele goede uitspraak van die dokter want eigenlijk zegt hij met die vier woorden precies wat er aan de hand is, niet meer en niet minder......

Pauze

Hoe moet je de toekomst zien als je 'even' geen toekomst meer ziet? Ook al moet je niet verder vooruit kijken dan de dag van vandaag, Iedereen heeft toch wel een beetje een ideetje of een droom als je denkt aan je eigen toekomstbeeld? Ik had ze ook, bepaalde dromen en doelen voordat ik ziek werd. maar die zijn een jaar of vier allemaal met één veeg over de tafel weggevaagd. En in het begin wil je er echt niet aan hoor dat sommige dingen niet voor je bestemd lijken te zijn, je bent een mens en je hebt nu eenmaal je dromen en hoop, wat moet en ben je eigenlijk ook zonder?! Maar je leert na verloop van tijd jouw situatie dan uiteindelijk toch wel (zover dat je lukt) te accepteren en er zo goed mogelijk mee om te gaan. 

En nu ik dit schrijf komt er een zin die ik ooit eens gelezen heb en die me altijd is bij gebleven in m'n hoofd naar boven; " een gezond mens heeft een hoop wensen, een ziek persoon maar 1". en die zin verteld het precies zoals het is. Dat wil niet zeggen dat ik helemaal geen doelen en of wensen meer heb maar mijn leven draait helaas wel al zo'n jaar of vier alleen nog maar om "overleven". Het voelt alsof iedereen gewoon door leeft en jouw leven een soort van op "pauze" is gedrukt.

Je rolt van het ene onderzoek in het andere dus zo ook van de ene onzekerheid in de andere. En daar gaan we a.s. Donderdag weer mee verder want dan moet ik de Pet-scan laten maken. En dan krijgen we die week daarop als het goed is de uitslag daarvan. Enorm spannend want de vorige keer kwamen we er na die scan achter dat er een derde tumor in m'n bekken gevonden was en dat ik ook nog een uitzaaiing op m'n longvlies had. En al die gedachtes en angsten neem ik met me mee als ik straks weer in het apparaat lig, want wat als........?

Behandel plan deel 1

Net contact gehad met de dokter en ze willen toch eerst een pet-scan laten maken. Het ligt uiteraard aan de uitslag daarvan of dat het plan nog veranderd gaat worden (de vorige keer kwamen er ook uitzaaiingen bij die op de "gewone" MRI niet te zien waren) maar voor nu is het plan om de tumor door middel van een operatie te gaan verwijderen. Ze hebben er vertrouwen in dat dat goed te doen is. Dit is voor nu de meest gunstige situatie want de dokter zei dat het ook goed had gekund dat ze nu hadden gezegd dat we misschien eerder moesten gaan denken aan de boel rekken met chemo of bestralen ook omdat het natuurlijk nog maar heel kort geleden is dat de vorige tumoren zijn verwijderd. Dus nu is het wachten wanneer de oproep voor de Pet-scan komt...

Daar gaan we weer.....

Na een poosje stil geweest te zijn op de blog, wilde ik sowieso weer gaan bloggen na mijn eerste MRI-uitslag van na de operatie(s), ongeacht wat de uitslag zou zijn.

En wat ik diep van binnen al een beetje aan voelde komen, het bleek dus wéér foute boel te zijn. Er zit weer een tumor in het al eerder geopereerde gebied, en dit keer zit het bij mijn heupbeen.

Aangezien de tijd die tussen het maken van de MRI en de uitslag in zat erg kort was kon mijn oncoloog ons nu nog niet meer vertellen dan dit. Hij gaat zo snel mogelijk contact opnemen met de chirurg en het team wat mij geopereerd heeft om te vragen en te kijken of dat de chirurg ook bij mijn heupbeen in de buurt is geweest tijdens de operatie, zoja dan is er waarschijnlijk toch wat achtergebleven na de operatie. Is de chirurg niet daar in de buurt geweest  met opereren dan is het waarschijnlijk 'gewoon' weer uitgezaaid, tussen die twee zit een aardig verschil. 

Dus voor nu is het niet meer dan afwachten op wat er gebeuren gaat en tegelijkertijd onderzoeken waar we de kracht nu maar weer eens vandaan moeten gaan halen, want volgens mij hebben we inmiddels alle opties al gehad.....

Ik hoop jullie snel meer te laten weten.

Twee operatie's in vijf weken

De operatie van de tumor (of verdacht plekje) wat aan mijn longvlies zat, heeft inmiddels plaatsgevonden. En ben ik op dit moment 5 dagen thuis na ontslag uit het ziekenhuis. Ook deze operatie is volgens de dokters geslaagd en dat is natuurlijk ontzettend fijn want dat is toch het enige wat je horen wilt! Maar is hij me qua pijn en het missen van energie toch wel aardig tegengevallen. Er is naar wat ik heb begrepen, uiteindelijk ook een stukje van mijn rib weggenomen omdat daar de verkalking zat dus dat zal het beurse gevoel wel verklaren wat ik heb en bleek ook bij het ontslag uit het ziekenhuis dat ik nog steeds een kleine klaplong had maar dat zou uit zichzelf én met de nodige rust, verder moeten genezen.
We weten nu nog niet voor de honderd procent zeker dat het "verdachte plekje" wat tijdens de operatie weggehaald is ook echt een mesenchymaalchondrosarcoom is want die uitslag laat logischerwijs nog even op zich wachten. We hopen daar deze week meer duidelijkheid over te krijgen.

Het blijft een ontzettend eng idee dat de kanker door mijn lichaam is gaan dwalen als het inderdaad een uitzaaiing van de mesenchymaal is. Want is het ook écht bij dat ene plekje gebleven, zit het ondertussen echt niet ergens anders? Dit soort gedachtes zijn gek makend.
Maar ik denk wel dat dit herkenbaar is voor mensen die met regelmaat op een uitslag wachten van een (thorax) foto, of nadat ze een MRI, of (bot) scan hebben laten maken. Bij mij zit er meestal tussen het maken van de MRI en de uitslag, een week of twee, omdat de dokters nou eenmaal maar op twee vaste dagen van de week overleg hebben. En dan denk je; de foto/scan is toen gemaakt, we zijn nu weer twee weken verder wat is er in die onderliggende tijd in dat lichaam van mij gebeurt? En ik weet dat je juist moet proberen om zo niet te denken maar ja dat is makkelijker gezegd dan gedaan.....
Soms krijg ik de vraag of dat ik niet gek wordt van al die afspraken en controles in het ziekenhuis maar ik zeg dan altijd dat het echt wel heel vermoeiend en weet ik het allemaal niet is maar dat het nog véél vervelender zou zijn als ik niet zo scherp in de gaten gehouden zou worden dat is pas eng! nu zitten we er tenminste dicht op mocht het weer foute boel zijn. En gelukkig heb ik een team van fijne dokters waar ik alle vertrouwen in heb.

Hopelijk horen we deze week vanuit het ziekenhuis meer over de uitslag van de operatie maar is voor nu het enige wat ik kan doen proberen zoveel mogelijk op te knappen en aan te sterken om over een paar weken op vakantie te kunnen gaan, om lekker te gaan genieten van de Oostenrijkse alpen. Misschien niet op een manier waarop we hoopten toen we deze vakantie boekte maar gelukkig kúnnen we op vakantie en zijn er daar zat kabelbanen en stoeltjesliften die mij boven op de bergen kunnen brengen en is de schoonheid van het uitzicht/de natuur genoeg om stiekem weer eventjes "gewoon" te genieten!

Vechten

Vaak zeggen mensen tegen mij dat ik vooral door moet blijven vechten, dat opgeven geen optie is.

Ik vraag me dan vaak af; vechten tegen wat, wat word bedoelt met vechten? Toen ik aan de chemo was toen heb ik gevochten voor wat ik waard was dat klopt maar dat was vooral omdat de chemo mij zo ontzettend ziek maakte dat er bijna niks meer te vechten viel. Maar nu, hoe moet ik nu vechten tegen iets waarvoor de knapste dokters van de wereld niet eens een medicijn hebben?

Begrijp me goed ik ben nog lang niet van plan om me er bij neer te leggen maar ik denk wel dat het belangrijk is dat mensen weten dat niet elke ziekte te overwinnen is en al zeker de kanker niet, hoe hard je soms ook vecht. En natuurlijk is opgeven in eerste instantie geen optie maar soms is juist opgeven de enige optie die overblijft en is dat dan verliezen? Zelf denk ik van niet, ik denk dat je juist op je krachtigst bent als het moment daar is en dat je geen andere uitweg meer ziet dan opgeven. We praten dan eigenlijk niet meer over opgeven maar over overgeven en juist dat is iets wat erg veel moeite kost.

Ik denk dat daar ook het verschil ligt van krachtig en moedig zijn.

Krachtig zijn is iets wat je doet vanuit een drive, bijvoorbeeld een drive van overleven, vechten tegen iets waar je zo tegenop ziet en het liefste niet aan toe wilt geven, Terwijl moedig zijn vooral een zaak van overgeven en accepteren is. En is dat niet juist het gene waar het allemaal om draait? Zeker als je (dood)ziek bent.......

Opknappen en dan?

Inmiddels alweer even geleden dat ik wat van me heb laten horen maar ik kon me er simpelweg gewoon niet toe aan zetten. Ik had eerlijk gezegd gewoon genoeg aan mezelf want thuis zijn is héél erg fijn maar toch ook best pittig.
Inmiddels gaat het lichamelijk alweer een stuk beter, ik merk dat veel mensen deze operatie vergelijken met mijn vorige operatie en dat doe ik zelf ook hoor, en op papier is dat misschien ook wel zo maar eigenlijk is dat niet helemaal eerlijk, toen kwam ik net uit een periode van zware chemokuren en was daardoor lichamelijk gewoon al een stuk minder sterk als dat ik nu ben. Maar daardoor lijkt het misschien nu net alsof alles me nu heel erg gemakkelijk afgaat maar ook nu loop ik toch ook echt wel tegen een aantal beperkingen op. Rustig opbouwen is daarom ook het advies na zo'n flinke operatie en ik was van plan om me daar dan ook maar aan te houden!

Afgelopen donderdag hadden we een afspraak in het ziekenhuis met één van de chirurgen die mij geopereerd heeft. De chirurg was tevreden over mijn herstel en dat is fijn maar vertelde me ook dat ik toch ook dit keer weer géén nabehandeling krijg in de zin van bestralingen, dit omdat de dokters niet denken dat de tumor daar (net zoals bij de chemokuren die ik de vorige keer gekregen heb) op zal reageren en omdat de bestralingen meer kapot gaan maken dan (nu) nodig is. Voor ons is dat een enorme domper/tegenvaller omdat er nu echt alleen een operatie overblijft mochten zich er nieuwe tumoren/uitzaaiingen ontwikkelen. En natuurlijk betekent géén chemo dat ik niet weer kaal zal worden, maar ja haar groeit uiteindelijk weer terug. En dat ik géén (na)bestralingen krijg betekent dat ik bijv.. géén extra pijn zal krijgen maar dat die beiden middelen niet mijn kanker kunnen killen of in ieder geval stopzetten betekent ook dat er dus echt géén behandelingen zijn voor deze vorm van kanker die ik heb (bot/wekendelen kanker,mesenchymaal chondrosarcoom) en dat maakt mij toch enigszins moedeloos.

Vrijdag heeft het team van dokters mijn situatie besproken en wist de chirurg mij door de telefoon te vertellen dat het plekje op mijn long wat ze op de pet-scan hadden gezien inderdaad een tumor van 1cm is en dat het niet op mijn long zit maar op mijn longvlies, het is een rare plek voor een uitzaaiing maar het is er toch echt één, de tumor was ook actief te zien op de pet-scan, het vertoont dezelfde symptomen als de andere tumoren die ze eerder bij mij verwijderd hebben, de dokters maken zich er daarom dus ook zorgen over en willen dat de tumor operatief verwijdert word. De chirurg dacht wel dat het te opereren is maar een thorax-chirurg kan dat nog beter beoordelen, hij was vrijdag al druk bezig geweest om die thorax-chirurg te pakken te krijgen maar dat was nog niet gelukt, hij zou daar deze week weer mee aan de slag gaan. en zou mij terug bellen zodra hij hem gesproken heeft. Maar ondertussen moest ik eerst maar eens zoveel mogelijk van deze operatie op zien te knappen en dat is nog best een hele opgave aangezien je weet dat je aan het opknappen bent voor weer een nieuwe operatie en daarna dus weer overnieuw kunt beginnen, en dan......?

Ziekenhuis opname

Vandaag is het alweer 5 dagen geleden dat ik geopereerd ben. De operatie is volgens de chirurgen goed gegaan al is er wel meer weggehaald dan in eerste instantie werd gedacht. Zo zat één van de tumoren verweven en vergroeid aan m'n linker eierstok en die is dus samen met de tumor volledig verwijderd. De andere tumor zat aan m'n urineleider en het bovenste vet van mijn endeldarm gegroeid en die urineleider hebben ze dus tijdens de operatie een stukje moeten vervangen met een dubbele J (ja je leert nog eens wat in een ziekenhuis) dat is een soort van verbinding zodat m'n blaas gewoon blijft werken. Over 6 weken wordt dat weer verwijdert en moet alles weer gaan werken zoals het hoort. De derde tumor was nergens te bekennen en de dokters hebben mij (en Aad) verteld en verzekerd dat ze echt heel erg goed hebben gezocht. Dus dat was dus een zwarte vlek op de scan! het waren er dus géén 3 in hetzelfde gebied.  

Ik moet bekennen dat ik zo'n twee dagen niet heb geweten hoe dat ik de dagen door komen moest. Vooral afgelopen zondag was een ramp, ik heb me zelden zo slecht en ziek gevoeld. Ik dacht echt dit komt nóóit meer goed maar zoals de lieve zusters al zeiden; er komt een dag dat je je beter zal voelen. Ik weet nog dat ik dacht: die is gek, dit komt never nooit meer goed!! Wat was ik bang. Maar tada! Ze had gelijk, ik ben inmiddels weer een beetje mens. Ik heb nog wel veel pijn en ik ben erg moe maar ik heb zelfs al een stukje gelopen met krukken. Nou ja lopen, het lijkt weer nergens op. Vanmiddag heeft Aad me met rolstoel en al mee naar buiten gereden en dat was me heerlijk!! 

Er is toch ook weer wat aan (zenuw) schade (bij) gekomen aan m'n linkerbeen/voet na de operatie maar met een beetje training en oefenen moet ik wel weer een heel eind kunnen komen.

Ontslag datum staat vooralsnog op a.s. Donderdag gepland! Maar m'n kalium en hb waren beiden vrij laag dus dat kan nog enig roet in het eten gaan gooien, hopen dat dat morgen beter is en anders hopen dat het met een bloedtransfusie en pillen weer snel wat beter gemaakt kan worden....!

Vrijdag 6 juni - operatie dag

Morgen dus de operatie, het komt nu echt heel dichtbij!! en aan de ene kant denk ik van laat dan ook maar komen ook maar op een ander moment wil ik er het allerliefste hard voor weg rennen. Maar al ren ik nog zo hard morgen wordt het toch wel.

Het blijft een raar idee om straks weer zo beperkt in m'n vrijheid te zijn, autorijden zit er bijvoorbeeld sowieso de eerste 6 tot 8 weken niet in, niet dat ik daar ook maar enigszins toe in staat ben maar toch, het feit dat het alleen al niet mag irriteert me. uberhaupt iets ondernemen gaat wel weer een tijdje duren.

En ook de gedachtes met de angst voor wat er allemaal verkeerd zou kunnen gaan tijdens de operatie morgen komen steeds vaker in me op want laten we wel reëel blijven geen enkele operatie is zonder risico's.

De operatie staat gepland om 8:00 morgenochtend dus gelukkig zo kort mogelijk de tijd om te stressen (voor mij dan....) We moeten wel al om 7:00 aanwezig zijn dus dat wordt vroeg op pad naar het Lumc in Leiden!

En nu maar hopen en bidden dat alles goed mag gaan......

Operatie datum bekend

De operatie datum is bekend en het kon ook haast niet anders dan dat het 6 Juni zou worden.
6 Juni is namelijk de dag dat ik precies twee jaar geleden mijn allereerste chemo-kuur kreeg.
Persoonlijk vind ik het maar héél apart en zelfs een beetje eng dat alles zo ongeveer synchroon lijkt te lopen met 2 jaar geleden, laat ik het daar maar op houden....
Met zo'n definitieve operatie datum beginnen de zenuwen (zover ze er al niet waren natuurlijk) nu toch echt wel te komen hoor. maar dat lijkt me ook eigenlijk niet meer dan logisch. En het feit dat ze pas tijdens de operatie ook echt kunnen beslissen of ze daadwerkelijk alle drie de tumoren kunnen verwijderen maakt het ook allemaal nog wat extra spannend want, wordt ik straks vanuit de operatie wakker en drie tumoren lichter of komt de chirurg straks aan m'n bed met de woorden; nou mevr.Noordzij de operatie is niet helemaal verlopen zoals we hoopten.....
En dan hebben we dat verhaal van de zenuw die mijn been aanstuurt, is hij wel of niet geraakt? kan ik m'n been wel of niet bewegen, of doet hij na de operatie nog meer pijn als dat ie nu al doet? Die zenuw is namenlijk bij de vorige twee operatie's ook geraakt en in beiden gevallen heb ik een tijdje mijn been niet meer kunnen gebruiken en bij de tweede operatie is er blijvende schade aan de zenuw gebracht waardoor ik nu constante zenuwpijn heb en evenwicht's verlies omdat ik gedeeltelijk mijn voet niet meer voel. Gelukkig heb ik goede maar zware medicijnen zodat de zenuwpijn te doen is maar wat als die zenuw nu weer geraakt wordt? Misschien houdt die zenuw er dan wel helemaal mee op en wordt het revalideren een nog langere weg, In hoeverre dat het dan ook mogelijk is.
Al met al een operatie met de nodige risico's en dan heb ik ze nog geeneens allemaal vernoemd hier.Het feit dat ik dit al twee keer eerder mee heb gemaakt is natuurlijk ook niet in mijn voordeel, ik weet wat me straks te wachten staat aan pijn en aan lange revalidatie en dat is echt geen pretje kan ik je vertellen. Bij een simpel kuchje springen de tranen me bijvoorbeeld al in de ogen.
Het enige wat ik straks kan doen is me volledig overgeven aan het hele proces en er het beste van maken én het beste er van hopen, mezelf voorhouden dat de pijn aan mijn buik na een tijdje weer minder wordt, dat dat in ieder geval niet blijvend is...

Na ja, wat doe je dan naar aanloop van zo'n grote operatie? nou eigenlijk niet meer als anders, Ik probeer gewoon mijn ding te doen en me niet al te druk te maken. Maar dát is eigenlijk al gewoon een hele dag taak.

Onbekend bekend, die twee woorden zeggen meer dan dat je in eerste instantie zal denken. Als je voor het eerst de stempel van ziek zijn krijgt opgedrukt dan is er in het begin heel veel onbekend. En als het dan ook nog eens blijkt dat je een niet zo veel voorkomende vorm van kanker hebt, heb je helemaal het idee dat je het nooit gaat begrijpen. Inmiddels zijn we drie jaar, 6 zware chemo-kuren, een kaal bolletje (Profiel foto is recent!) en 2 operatie's verder en nog steeds is in principe alles onbekend en begrijp ik er vrij weinig van maar tegelijkertijd is het voor mij o zo bekend: Ik heb weer kanker én ik heb een niet zo veel voorkomende vorm van kanker...

Mijn eerste bericht

Na een hoop getwijfel heb ik dan toch besloten om een blog bij te gaan houden. Het lijkt me een prima manier om iedereen (die daar behoefte aan heeft) op de hoogte te houden hoe dat het met mij en mijn behandelplan gaat. We krijgen zoveel lieve kaartjes en blijk van medeleven dat ik hoop dat ik hiermee een wat breder publiek bereik.

Ik hoop dat ik de boel een beetje up to date kan houden hier maar dat zal de ene keer beter gaan als de andere keer. Ik zal in ieder geval mijn best er voor doen!

Maar of ik een trouwe blogger ben zal moeten blijken....