De operatie datum is bekend en het kon ook haast niet anders dan dat het 6 Juni zou worden.
6 Juni is namelijk de dag dat ik precies twee jaar geleden mijn allereerste chemo-kuur kreeg.
Persoonlijk vind ik het maar héél apart en zelfs een beetje eng dat alles zo ongeveer synchroon lijkt te lopen met 2 jaar geleden, laat ik het daar maar op houden....
Met zo'n definitieve operatie datum beginnen de zenuwen (zover ze er al niet waren natuurlijk) nu toch echt wel te komen hoor. maar dat lijkt me ook eigenlijk niet meer dan logisch. En het feit dat ze pas tijdens de operatie ook echt kunnen beslissen of ze daadwerkelijk alle drie de tumoren kunnen verwijderen maakt het ook allemaal nog wat extra spannend want, wordt ik straks vanuit de operatie wakker en drie tumoren lichter of komt de chirurg straks aan m'n bed met de woorden; nou mevr.Noordzij de operatie is niet helemaal verlopen zoals we hoopten.....
En dan hebben we dat verhaal van de zenuw die mijn been aanstuurt, is hij wel of niet geraakt? kan ik m'n been wel of niet bewegen, of doet hij na de operatie nog meer pijn als dat ie nu al doet? Die zenuw is namenlijk bij de vorige twee operatie's ook geraakt en in beiden gevallen heb ik een tijdje mijn been niet meer kunnen gebruiken en bij de tweede operatie is er blijvende schade aan de zenuw gebracht waardoor ik nu constante zenuwpijn heb en evenwicht's verlies omdat ik gedeeltelijk mijn voet niet meer voel. Gelukkig heb ik goede maar zware medicijnen zodat de zenuwpijn te doen is maar wat als die zenuw nu weer geraakt wordt? Misschien houdt die zenuw er dan wel helemaal mee op en wordt het revalideren een nog langere weg, In hoeverre dat het dan ook mogelijk is.
Al met al een operatie met de nodige risico's en dan heb ik ze nog geeneens allemaal vernoemd hier.Het feit dat ik dit al twee keer eerder mee heb gemaakt is natuurlijk ook niet in mijn voordeel, ik weet wat me straks te wachten staat aan pijn en aan lange revalidatie en dat is echt geen pretje kan ik je vertellen. Bij een simpel kuchje springen de tranen me bijvoorbeeld al in de ogen.
Het enige wat ik straks kan doen is me volledig overgeven aan het hele proces en er het beste van maken én het beste er van hopen, mezelf voorhouden dat de pijn aan mijn buik na een tijdje weer minder wordt, dat dat in ieder geval niet blijvend is...
Na ja, wat doe je dan naar aanloop van zo'n grote operatie? nou eigenlijk niet meer als anders, Ik probeer gewoon mijn ding te doen en me niet al te druk te maken. Maar dát is eigenlijk al gewoon een hele dag taak.
